Deel 1

Na een week salsadansen, walvissen spotten en sieraden verkopen in Guayaquil, Montañita en Puerto Lopez leef ik nu al een maand het local leven in Canoa, een klein surfersdorpje aan de kust van Ecuador. Een dorpje waar de tijd af en toe stil lijkt te staan, de wegen van zand zijn, vissers hun visnet staan te haken op straat, geschaakt wordt met bierdopjes, geen pinautomaat te vinden is en het water eerst een half uur gekookt moet worden voordat je een fatsoenlijke warme douche kan nemen. Wat een overgang vanuit het perfect georganiseerde Amsterdam.

Drie weken heb ik me gestort op mijn Engelse lessen op basisschool Los Algarrobos. Als 'Teacher Mirjam' gaf ik Engelse les aan groep 6 tot en met 8 (grado 5 tm 7). Een leerzame ervaring waarin ik een goed beeld kreeg van het onderwijssysteem maar ook het leven aan de kust. In je eentje voor een klas staan van 18 kinderen met een latino temperament waar je u tegen zegt was toch wel eventjes wennen. De meeste conflicten die ontstaan tussen de kinderen wordt opgelost door elkaar een flinke mep te geven of eens lekker aan de haren te trekken. Daarbij zou het me niet verbazen als ik een gehoorbeschadiging heb opgelopen door het vele geschreeuw. Op een normale toon praten zit er simpelweg niet in.
Toch heb ik ontzettend veel liefde en dankbaarheid gekregen waar ik iedere dag weer positieve energie uithaalde. Want naast het vele geschreeuw in de klas, werd ik ook in het dorp op iedere hoek van de straat enthousiast nageschreeuwd en begroet met de meest liefdevolle warme knuffels en natte kusjes. Kinderen zijn hier niet bang om liefde te tonen maar worden ook al vroeg geleerd om voor zichzelf op te komen. Zij leren hun wereld te ontdekken zoals die is, daarin de mooie dingen maar ook de vervelende dingen van het leven te erkennen. De aardbeving van vorig jaar heeft hier volgens mij een grote invloed op gehad.

Naast de lessen op de basisschool ben ik natuurlijk druk bezig om Jorge te helpen en te steunen met zijn sieraden. Het doet me goed om te zien dat hij ondanks alles zijn passie niet verloren is en net als velen anderen in dit dorp zichzelf weer te herpakken. Bijna iedere dag maakt hij weer nieuwe mensen blij met sieraden en met de tijd die over is naast de zaken hier is hij druk bezig met de sieraden die we naar Nederland gaan opsturen. Doordat we veel op straat staan ontmoeten we veel nieuwe mensen en krijg ik de kans hier en daar een babbeltje te maken met Ecuadorianen maar ook met toeristen uit bijvoorbeeld Nederland :).

Ondanks deze leuke ervaringen en momenten is het niet altijd rozenkleur en maneschijn en soms ook behoorlijk lastig om nu al zo lang in dit kleine dorpje te zijn, zo dicht op elkaar te wonen en op deze manier elkaar beter te leren kennen. Ik mis het af en toe om mijn ervaringen en emoties met mensen te kunnen delen en ik merk nu dat ik daar een beetje gefrustreerd van raak. Dit weekend gaan we naar Quito en zal ik bij mijn gastfamilie mezelf even de ruimte geven om te ademen en op zoek te gaan naar de dingen die me daar gelukkig kunnen maken. Er staan al wat sollicitaties gepland en daarnaast heb ik super veel zin om mijn gastgezin weer te zien en bij Local Dreamers op bezoek te gaan.

Het wordt tijd om het eerste deel van mijn avontuur in Ecuador af te sluiten en ik heb er zin in. Klaar met Canoa. Op naar de stad. <3